دیوارهای بلند بی اعتمادی

«گمشده نسل امروز اعتماد است نه اعتقاد اما افسوس که نه بر اعتماد, اعتقادیست و ونه بر اعتقاد اعتمادی»
اعتمادبزرگترین سرمایه ای است که در روابط میان افراد و دولت ها وجوددارد و گوهر بس گرانبهایی است که دیر بدست می آید و متاسفانه زود از دست می رود..
وقتی مردم به زمامداران خود اعتماد داشته باشند و آن ها را وکیل و نماینده خود بدانند , مطیع اوامر و فرامین آن ها می شوند و حرف و سخن آن ها را نصب العین خود قرار می دهند و به عبارت دیگر؛, گویا حرف مسئولان و مردم یکی می گردد و هدف همه ان ها آبادانی و رشد و توسعه جامعه می باشدو اگر در جامعه ای نهال اعتماد بارور گردد, محصولات صداقت و یگرنگی و اتحاد را می توان برداشت کردو کشتی جامعه را در طوفان های بلا خیز به سمت آرامش و امنیت سوق داد تا آسیب کمتری به امنیت روانی جامعه وارد شود.
اما امان از روزی که دیوارهای اعتماد فرو ریزد و مردم از مسئولان و زمامداران خود سلب اعتماد کنند که در این صورت هیچ بیشرفت و آبادانی حاصل نخواهد شد و مسئولان؛ برای مردم مانند بیگانگانی هستند که تنها با زور و قدرت می توانند حرف های خود را به کرسی بنشانند وبه تعبیری از قاعده «النصر بالرُعب» بهره می برند و اگر صدای مخالفی از جانب مردم شنیده نمی شود فقط به علت ترس آن ها از تبعات اعتراض خود است .
حلقه مفقوده اعتراض کارگران در بافق بی شک بی اعتمادی آن ها به وعده های مسئولان است . وعده های رنگینی که همواره توسط مسئولان بیان شده است و کمتراتفاق افتاده است که آن وعده ها محقق شده باشد یا حداقل به وادی تحقق نزدیک شده باشد و بیشترآن ها وعده های سرخرمنی بوده است که کارکردی موقتی و گذرا داشته است و غالبا برای عوام فریبی و رنگ کردن خلق الله مورد استفاده قرار گرفته است.
به عنوان مثال وقتی 98 درصد مردم ایران به حرف هیچ مسئولی اعتماد نمی کنند و از بزرگان و زعمای قوم تاسی نمی جویند و برای دریافت یارانه ثبت نام می کنند؛ این را باید زنگ هشداری برای دولتمردان دانست که وقتی شما برای خواسته های به حق مردم تره خرد نمی کنید نباید متوقع باشید که آن ها هم برای حرف های شما تره خرد کنند.
مشکل ما دردبی اعتمادی است که درمانی بس سخت و دشوار داردچون مردم به حرف ها و وعده های مسئولان اعتمادندارند و از طرف دیگر نمی دانند که کدام گروه ,حقیقت را می گوید چون وقتی اعتماد نباشد طبیعتا صداقت هم وجود ندارد.
عده ای از مردم بافق ؛ حرف ها و خطابه های آتشین نماینده خود یعنی دخیل عباس زارع زاده را باور نمی کنند هرچند که وی خود را مدافع وسینه چاک مردم می داند وبرای احقاق حقوق مردم آستین بالا زده است یا کارگران معترض؛ قول ها و وعده های وزیر رفاه را وقعی نمی نهند و حاضر نمی شوند با دریافت این وعده های رنگین, کار خود را شروع کنند.
قضیه از این منظر جالب تر می شود که نزدیک به بیست روز از تعطیلی بزرگترین شرکت استخراج آهن می گذرد و گویا که هیچ اتفاقی نیفتاده است و هیچ مسئولی دلش به حال این مردم وکشور نمی سوزد وتا الان برای حل این مشکل آستینی بالا زده نشده است.
طرفه آن که عده ای می گفتند این اعتراض ها, ضربه های هولناکی را به اقتصاد کشور وارد می کند و چرخ های تولید را متوقف می سازد و فلان و بهمان می شود ولی چیزی که فعلا مشهود است این است که اقتصاد ما چرخی ندارد که کسی دلش به حال آن بسوزد و از طرف دیگر اصلا بیگانگانی وجودندارند که از این اعتراضات سوء استفاده کنند و ضربه های کاری به کشور وارد کنند.
گویا خود این مسئولان هم در رده های استانی و کشوری, به همدیگر اعتمادی ندارندو خودشان هم با هم درگیرند و برای حرف یکدیگر تره خرد نمی کنند.وقتی رییس سازمان خصوصی سازی به فرمان معاون رییس جمهور وقعی نمی نهد و کار خویش می کند تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
شاید ما را متهم به منفی بافی کنید ومنادیان یاس و ناامیدی بدانید ولی ما دیر زمانی است که فلسفه گوسفندبودن وگرگ شدن را می دانستیم فقط این را بگویم که انسان حتی به آینه هم نباید اعتماد کند چون دست ﭽﭗ و را ست را اشتباه نشان می دهد.
ای رنجبران دربدری تا کی و تا چند؟بیچاره رعیت!!
ای هموطنان کینه وری تا کی و تاچند؟کوعرق نژادی ؟کو آن عصبیت؟
ای مفت خوران مفت خوری تا کی و تاچند؟کوحس حمیّت؟
این مزرعه خشکید چنین تا کی و تاچند؟
دکتر حسین ارجمند