رستم دستان هم باشی اعتیاد زمینت می کوبد

به نام خداوند تریاکیان                                        که هر یک زنیرو چو شیری ژیان

همان پهلوانان بی زور و زر                                که دنیایشان/ حب تریاکشان زیر سر*

زمانی به چرت و و زمانی بهوش                      در ان حال شیرین بی جنب و جوش *

عجب خارشی داشت او بر تنش                          یکی دست بر دماغ و دگر خایه اش*

که روحش به پروازبود و سر در فرود                 چنین حالی اندر بهشت خدا هم نبود*

یکی خانه میساخت/ آن میفروخت                        یکی شعر شاعر ز سر می سرود *

(چو شیره نباشد/ تن من مباد                             در ایران که باشم / غم من مباد)*

به فن دشمنم بر زمین میزدم                                  به تیرم شکاری به زین میزدم *

ولی کیست؟ این رستم راستان                              که گویند باشد / یل سیستان

به هر قهوه خانه چو اندر شدی                          به نقلش / زموری تو کمتر شدی

چو بر رخش باشد/ چو طوفان شود                   زنیرو چو رودی خرو شان شود

نگاهی به بازو نهیبی به خویش                        رسانی تو پشتش به خاک/ هان به پیش

چو از پای منقل بپا خوا ستم                            یکی چای شیرین دگر خواستم

سپس با یکی گرز و یک انبری                             و خورجین/ زتریاک نابم پری

به رفتم به راه پر از خوف سخت                       که یا رب چه بازی مرا هست بخت؟

چو در راه فرسوده خاطر شدی                       به حبی سر حال و حاضر شدی

بخواندم دمادم به گوش خرم                          نه از رستمان ای خرم/ کمترم

که رستم یلی بود از  داستان                        رسیدم ز کرمان سوی سیستان

چو راوی خبر برد بر بارگاه                          بتازید رستم سوی رزمگاه

سر رستم از ابر بیرون شدی                           بلرزید دست و دلم/ خر شدی

بخندید رستم/ که ای یاوه گو                       چو بر خر نشستی / چه داری ؟ بگو

چو حبی به زیر زبان بردمی                          بشد راست پشتم / رجز خواندمی

منم آن یل آمده از کویر                                که کوه گران را کنم چون خمیر

اشاره به وافور کردم که هان                       سر ناصرالدین بر آن  اوفتان

که چوبش بود از کهوری کهن                       چنانت زنم تا ببندی دهن

چو چشمان رخشش درخشان و سرخ            ذغالی عیان کردمش رخ به رخ

اگر مرد جنگی بیا / عزم کن                      دو حب در کنارم بکش / رزم کن * 

ز هفت خان رستم گذر کرده بود                    ز تورانیان/ جنگها برده بود *                 

ز رستم غرور بود و جنگ آوری                   جوانمردی و رسم مردانگی *

نه او بود ترسان زمردی چو من                  نه ترسان ز وافور و تریاک من*

مرا برد تا خانه همسرش                        نشستیم و حبی زدیم / باز شد سرش*

همی باد میزد رستم شرق در شرق           و گاهی ذغالی جرق در جرق

همی روی خود آن طرف کردمی             بدیدم که رستم دو حب کف روی

بدانی چیست این؟ ای پور یل            که خاکستر جان و مالت نشاند به تل

بدان / بهر تهمینه بود / جان او            دو تا حب کشم فوت کنم سوی او

بینداخت بر روی ابرو گره                     بخاراند پشتش ز روی زره

تهمتن / تهمتن ترا جان من                 بخاران سرو گوش و هم ران من     

چو رخشش به من هم سواری بداد      خر من/ به ناگه دو گوز خماری بداد

تمام بود انجا دگر کار من                      که رستم کشید هر چه بود مال من*   

من آن رزم را بردم از او                         که نقالان نخواهند گفت دیگر از او*

دگر دانی که چیست این/ ای پور یل        که خاکسترت را نشاند به تل

که رستم یلی بود در سیستان             منش کردمش رستم نیستان

              1_این نوشته تنها یک شعر طنز است همین .

              و پیامی روشن که اگر پهلوان و یلی چون رستم دستان هم باشی اعتیاد  زمین میکوبد و سر میشکند .

            2_ اصل این شعر از زنده یاد مهدی قهاری کرمانی است که در جوانی گفته بود . گاهی انرا به مناسبتی میخواند امانه همه انرا / که حافظه و فکر پریشان روزهای اخرش همه ان را به یادش نمیاورد / به اصرار من یکبار انچه در خاطرش بود برایم نوشت / بیت هایی که ستاره دارند از من است و در ادامه مضمونی که او برایم گفته بود .واسلام . 

منبع : سایت انتقام