فرش قرمز زیر پای سرمایه گذار پهن کنیم

   سید امین رضوی در بافق امروز نوشت : وضعیت امروز بافق، وضعیتی بحرانی و تصمیماتی که گرفته می شود، تصمیماتی بسیار حیاتی است. آینده بافق، به عملکرد امروز مردم و مسئولین تصمیم گیرنده وابسته است. سوال مهم اینجاست که آیا مسئولین ارشد اقتصادی و سیاسی امروز بافق، ازاین برهه خاص زمانی، مطلع اند و آیا آینده نگری، اولین و مهمترین شاخصه در تصمیمات است یا خیر؟

بافق، می تواند با تصمیم گیری بخردانه و آینده نگر، روی پای خود بایستد و زنده بماند و نفس بکشد و از طرفی با اهمالکاری، کم کاری، ندانم کاری و نزدیک بینی افکار برخی تصمیم گیران، خدای ناکرده، به همان سرنوشتی دچار شود که بارها از زبان محمد رضا صباغیان، در سخنرانی ها و نوشته هایش شنیده و خوانده شده است. وضعیتی اسفناک، با اقتصادی مرده، مردمانی بی پول و آواره و شهری که حتی توان اداره کردن نظافت شهری خود را ندارد. این سرنوشت محتوم بافق است اگر زود نجنبیم!

تنها راهی را که می توان برای اجتناب و یا برون رفت از این شرایط دهشتناک، متصور شد این است: “فرش قرمز برای سرمایه گذار پهن کنیم.” باید سرمایه گذاران را به بافق بکشانیم. باید کاری کنیم تا کارخانه های جوارمعدنی را با سرمایه های شرکت های توانمند خصوصی هر چه سریعتر راه اندازی کنیم. دولت تدبیر و امید، به برکت سیاستهای اقتصادی نادرست دولت قبلی، دچار بحران اقتصادی است و نباید انتظار معجزه از آن داشت.

یکی از بزرگترین چالشهای اقتصادی بافق، وابستگی آن به معدنی است که به روزهای پایانی اش نزدیک می شویم. جالب اینکه بجای آنکه همت کنیم و امتیاز ساخت صنایع و کارخانه های جوار معدنی گندله و فولاد را بگیریم، بر سر ته مانده اش دعوا می کنیم که دولتی باشد یا خصوصی؟!

دولتی بودن، یا نبودن، مسئله اصلی بافق نیست، بلکه تنها چیزی که امروز باید بخاطرش متحدانه همت کنیم، بودن صنایع جوار معدنی است. با وجود این صنایع است که حتی اگر معدن ، تمام شود، می توان خوراک این صنایع را از جای دیگری، تامین کرد و به برکت تولید و سود و ارزش افزوده اش، اقتصاد این شهر و آینده معیشتی مردم و جوانانش را حفظ نمود.

نکته دیگر اینکه، سرمایه، بخاطر ماهیت وجودی اش، ترسو و رم کردنی است. به کمترین لغزش و ارزشی می رمد. ” ثبات” ، اولین و آخرین ملزومه سرمایه گذاری است. در شرایط ثبات است که می توان برای سرمایه گذاری، زمان برگشت، درصد سود و زیان، ارزش افزوده و دیگر فاکتورهای اقتصادی برنامه ریزی، اندازه گیری، تجزیه و تحلیل آماری و در نهایت تصمیم گیری و اقدام کرد. این ثبات نیز بر دو نوع است: اقتصادی ، سیاسی ـ اجتماعی

ثبات اقتصادی به شرایط اقتصادی حاکم بر کشور از قبیل نرخ بهره، نرخ ارز، واردات و صادرات، عرضه و تقاضا، بازار، رقابت، و …وابسته است که این فاکتورها بر اساس تصمیمات اقتصادی کلان کشور دستخوش تغییر است. می توان گفت، این شرایط تا حدودی از حیطه اختیارات و توان جامعه شهری بافق، خارج است. هر چند سرمایه گذاری در فولاد، آنهم در جوار معدن و منطقه غنی معدنی بافق، تحت هر شرایط اقتصادی جامعه، بازهم توجیه پذیر و بصرفه است.

اما ثبات سیاسی ـ اجتماعی، بحث اصلی بنده همینجاست و آنچه را که ما می توانیم تامین کنیم نیز همین است. مسلماً سرمایه گذار، در جایی که ثبات اجتماعی وجود ندارد، حضور نخواهد داشت.

اینکه در هر زمان و مکانی، در یک جامعه شهری امکان و پتانسیل ایجاد اختلاف و بروز تنش وجود داشته باشد و مردم یک جامعه، دچار اختلافات میان فردی یا میان قومی باشند، امنیت اجتماعی دچار خدشه خواهد شد. سرمایه گذار نیز در چنین حالتی از انتقال سرمایه خود به این جامعه، ترسیده و به هیچ عنوان، حتی اگر از لحاظ اقتصادی، از برگشت سرمایه خود، مطمئن هم باشد، باز حاضر به سرمایه گذاری نخواهد شد.

سوای نتایج مثبتی که اعتصابات اخیر در بافق داشت، یعنی تجربه اتحاد و همدلی مردم و کارکنان شرکت بر احقاق حق خود و توقف واگذاری و احتمال تصحیح در نحوه واگذاری شرکت، نباید اجازه داد این اعتصابات، ادامه داشته و یا استمرار یابد.

در صورتیکه با اهداف ناشایست، فردی، منافع شخصی یا گروهی خاص،  اغراض سیاسی، اختلافات قومی ـ قبیله ای، اختلافات سلیقه ای، غرض ورزی ها و … بازهم جامعه بافق، در حالت بالقوه اعتصاب و اعتراض باشد، مطمئناً امنیت اجتماعی بافق، بحدی دچار خدشه می شود که هیچ سرمایه گذاری حاضر به سرمایه گذاری در صنایع جوار معدنی نخواهد شد، کما اینکه برخی شنیده ها حاکی از همین اتفاق است.

از اینرو می طلبد، مردم و مسئولین دست در دست هم، شرایط را به گونه ای مهیا کنند که امنیت اجتماعی بافق، نزد افکار جامعه سرمایه داری کشور، به شرایط آرمانی و ایده آل ، یعنی ” ثبات اقتصادی ـ اجتماعی” نزدیک شود