می خواهم جایی زندگی كنم كه اینجا نباشد.
به قلم امیر خواجه مبارکه
می خواهم جایی زندگی كنم كه اینجا نباشد.
جایی بهتر و نیكوتر.
جایی كه شبانه روز اش ، لامپ های كم مصرفی در اطرافم روشن نباشند كه می گویند سرطان زاست.
جایی كه گندم استفاده شده در نانوایی هایش سرطان زا نباشد.
جایی كه فرزندان و مادران بخاطر اولیه ترین حقوق مادی فردی زندگی (هزینه غذا و مسكن و دارو و آب و برق و گاز و…) از هم دور و جدا نیافتند.
جایی كه داروهای پر از عوارض وحشتناك دهه های پیشین كشورهای پیشرفته را با ناز و غمزه به بیماران نفروشند.
جایی كه مهندسش مهندس باشد و پزشكش پزشك و معلمش معلم و تاجرش تاجر و ماهرش ماهر و در نهایت ، همه انسان و بااخلاق.
جایی كه مردم همه كاره باشند و نام شان مردم باشد نه رعایا و عوام.
جایی كه مرد را نه از گرد و خاك پشتش و سر خم شده اش(مانند حیوان باربر) ، كه از غرور و شرافت و جوانمردی اش بشناسند.
جایی كه زن را برای مرد و مرد را برای زن آفریده باشند نه فقط اولی.
جایی كه دختركان همان احترام را داشته باشند كه مادران و همسران.
جایی كه غرور مرد همان اندازه محترم باشد كه محراب معابد و مساجد.
جایی كه حریم زن همان اندازه نشكستنی باشد كه دندان پیامبر.
جایی كه در نسخه های پزشكان اش چیزی غیر از مسكن ها و آرامبخش ها نوشته شود.
جایی كه خلافكاران از رذالت خلاف كنند نه از اجبار و ترس فقر و شكست.
جایی كه مدرك و تجربه و مهارت برای اشتغال باشد و دانش و خرد و اخلاق برای زندگی.
جایی كه خوابیدن و آرام گرفتن ، آرزوی خستگان روزمرگی نباشد.
جایی كه مردم به جز نان و برنج و روغن و گوشت ، به شیر و میوه و سبزیجات و ماهی و ورزش هم برسند.
جایی که مردمش بخوبی ، سلام و مهربانی کردن را بلد باشند.
جایی که ریاکاران ، سلام و مهربانی کردن را بلد نباشند.
جایی كه تجدد به معنای تازه و بروز شدن باشد نه به معنای پایمال كردن سنت های خوب گذشته.
جایی كه سنت ها وسیله ی تحمیق مردم نباشند.
جایی كه سبزیجات اش آهن داشته باشند و میوه هایش ویتامین.
جایی كه وقتی میوه می خورم ، چندین صدا در سرم نپیچد كه؛ نخور! پر از سم است.
جایی كه ویتامین ها عزیزتر و دست یافتنی تر از كالری ها باشند.
جایی كه چای تنها نوشیدنی روزانه ی مردم نباشد.
جایی كه آب شهری پیام آور سنگ كلیه نباشد.
جایی كه دین را بر اساس حقیقت درونی اش قضاوت كنند نه طرز رفتار دینداران اش..
جایی كه مردم اش هر صبح فریاد بزنند: ما مطالعه می كنیم پس جاهل و ناآگاه و فریبخورده نخواهیم شد.
جایی كه مردمش هر صبح فریاد بزنند: امروز هم به بدی ها و نباید ها اعتراض می كنیم پس هستیم و زنده ایم.
جایی كه مردمش به هم بگویند: یك هفته گذشته اما ما به هیچ ناكارآمدی یی اعتراض نكردیم ، عجب زندگی اجتماعی كسالت باری شده!!
جایی كه مردم اش از انتخاب دائمی بین بد و بدتر رها و آزاد شده باشند.
جایی كه آمار سرطان و بیماری های اعصاب و روان و قلبی اش سر به فلك نكشیده باشد.
جایی كه آمار كشته گان و مجروحان جاده ها و تصادفات فقط برای خوش صحبتی سخنگوی پلیس در جهت نصیحت به رانندگان و نیز افزایش نرخ جریمه بكار گرفته نشود.
جایی كه مردم بدانند دقیقا چه می خواهند.
جایی كه خبرنگار اجازه داشته باشد مثل لوك خوش شانس با طناب دنبال كسانی كند كه خوش شان نمی آیند جواب بدهند.
جایی كه خنده ، پوششی بر غم و درد و خستگی درونی افراد نباشد.
جایی كه مردم با لطیفه های بی مزه و ساده هم ، قهقهه بزنند و ریسه بروند.
جایی كه مردمش افسرده و ضعیف و انتقا م جو نباشند..
جایی كه خانواده ها یكدیگر را نگاه كنند نه رسانه را.
جایی كه خانواده ها یكدیگر را بشنوند نه رسانه را.
جایی كه خانواده ها یكدیگر را تفسیر كنند نه رسانه را.
جایی كه خانواده ها یكدیگر را بفهمند نه رسانه را.
جایی كه افراد ، آیینه ی خوبی های یكدیگر باشند.
جایی كه ثروتمندان و فقرا – مذهبیون و دگراندیشان در خیر و شادی یكدیگر بكوشند نه در انتقامجویی از هم.
جایی كه محیط زیست به همان اندازه مهم باشد كه مالیات و سهم الارث.
جایی كه دختركان ؛ بازی كنند ، نه ازدواج.
جایی كه پسركان ؛ بازی كنند ، نه بدنبال كار و مسئولیت.
جایی كه دیدار و صحبت برادرها و خواهرها در گرو اجازه شوهران نباشد.
جایی كه شیر ، پادشاه زمین باشد و عقاب پادشاه هوا – نه كه مار بر زمین و جغد بر هوا.
جایی كه لازمه ی پیشرفت ، چاپلوسی و توسری خور بودن و تسلیم پذیری نباشد.
جایی كه از شدت شرافت و غرور ، دروغ نگویند نه از ناتوانی و حس وظیفه و ترس.
جایی كه هر كس سر جای خودش باشد و معیار این تمییز ؛ دانش و اخلاق و توانایی و عدالت باشد.
نمی دانم آیا اینچنین جایی وجود دارد یانه.و اگر وجود دارد ، آیا مرا به آنجا راه می دهند یانه!
اما خوب می دانم كه اینجا نباید باشم.
جایی غیر از اینجا.
جایی بهتر.
جایی كه عیب ها و بدی هایم را در فضای خوبش ، اصلاح كنم و خوب شوم.
جایی برای رشد.
جایی برای انسان شدن.
دانه فلفل سیاه وخال مه رویان سیاه .آقای خواجه مبارکه میخوای ادای دکتر شریعتی را بازی کنی ولی شما کجاو دکتر کجا