حاتم طائی شدن آسان بود
خرج که از کیسه مهمان بود حاتم طائی شدن آسان بود
سوالی که مدت ها ذهنم را به خود مشغول ساخته این است که چرا میزان کارکرد هر مدیر یا مسئول در کشور ما با ترازوی افتتاح پروژ های عمرانی سنجیده می شود.
شاید این سنگ محک, مسئولان را وا می دارد که برای عقب نماندن از قافله, لیست بلندبالایی از کارهای انجام شده ویا در حال اقدام را فراهم کنند وهمواره آن را در جیب مبارک یا حافظه خود بسپارند تا به محض این که از آن ها در مورد عملکردشان سوال شد مانند یک برگ برنده از جیب خود در بیاورند و به رخ حریفان بکشند که بله مثلا ما هزار یا ده هزار پروژه افتتاح کردیم یا کلنگ فلان مرکز اداری و خدماتی را بر زمین زدیم و قس علی هذا.
جالب تر این جاست که عده ای از مسئولان برای این که لیستشان پر تر و بلند بالا تر باشد از عناوین قلمبه سلمبه برای کارهای کوچک استفاده می کنند که هدف سیاه کردن کاغذ و صدالبته خلق الله است.هرچند که در عالم سیاست, استفاده ازاعداد و ارقام و آماردادن بیشتر به یک بازی تبدیل شده است و هر مسئولی فقط در صددارائه آمارهایی است که حاکی از خدمات فراوان وارزنده وی باشدکه همواره این آمارها با واقعیات جامعه فرسنگ ها فاصله دارد.
اگر این کارها در حیطه وظایف آن ها بوده و باید آن را انجام می دادند پس دیگر چه نیازی در بوق وکرنا کردن است .هم چنین پول و هزینه آن هم که از جیب مبارک نیست و از خزانه دولت پرداخت می شود .
بی شک هر سازمان و ارگانی که دسترسی به منابع مالی بیشتری داشته باشد؛ بیشتر می تواند جود وکرم خود را به رخ بکشاندو از همه مهم تر هر فرد دیگری هم که در این مسند قرار بگیردهمین کارها را می تواند انجام دهد.
به عنوان مثال مدیر یک مدرسه خاص و نمونه را با مدیر یک مدرسه عادی مقایسه کنید همیشه از زحمات بی شائبه و شبانه روزی مدیران مدارس خاص تقدیر به عمل می آید در حالی که هیچ وقت از مدیر یک مدرسه عادی که به مراتب کارش سخت تر است تقدیر نمی شود چون ملاک تقدیر, موفقیت دانش آموزان در کسب رتبه های علمی می باشد.
سوال اینجاست وقتی ما تمام دانش آموزان نخبه و عالی را در یک مدرسه جمع کنیم چه اتفاقی باید بیفتد؛ بی شک رتبه های عالی را کسب می کنند و وقتی تمام دانش آموزان متوسط و ضعیف را در مدرسه عادی جمع کنیم ,هیچ اتفاقی نمی افتد.پس موفقیت دانش آموزان بیشتر از آن که نتیجه تدابیر داهیانه و هوشمندانه مدیر باشد درگرو تلاش خود دانش آموزان است هرچند که هیچ کس منکر زحمات مدیران مدارس خاص نیست.
مغلطه ای که امرزه باب شده این است مسئولی که می خورد ومی برد ولی کار می کند بهتر از مسئولیست که می خورد ومی برد ولی کار نمی کند.آیا این مغلطه راه را برای خوردن وبردن عده ای از مسئولان باز نمی کند؟چه اتفاقی افتاده است که بعد از سپری شدن دولت عدالت محوراین همه پرونده ریز و درشت مثل قارچ از زمین دولت پاک سر برآورده است از پرونده های اختلاس میلیاردی بگیر تا پرونده های بورسیه های غیر قانونی و دکترهای قلابی.
بدانیم که محبوبیت افراد با گذشت زمان مشخص می شود علی الخصوص مدیران وسیاستمداران که ما حصل کارشان سال ها بعد مشخص می شود نه در زمانی که زمام قدرت را در دست گرفتند چون وقتی قدرت دارند همه چیز را عالی و خوب جلوه می دهند و دهان منتقدان را می بندند تا پته آن ها را رو ی آب نریزند.
از طرف دیگر اگر مسئولی کارهای خود را باهدف خدانمایی انجام دهد نه خود نمایی مطمئنا ماندگار و جاودان خواهدشد و نیازی به تبلیغ نیست چون تبلیغات و بزرگ نمایی در جایی اتفاق می افتد که ما هدفی جز خدانمایی داشته باشیم وگرنه مردم فهیم هستندومی فهمند که چه کسی برای رضای خدا کار می کند و چه کسی برای حفظ پست ومقام وعوام فریبی.
آخر آدم زاده ای ای ناخلف چندمی دانی توپستی راشرف
مرتورا سیلی و دشنام شهان بهتر آید از ثنای گمرهان
دکتر حسین ارجمند
بازدید: ۱۰۷
مردم خوب می فهمند ولی عده ای نمی فهمند که مردم می فهمند.