صرفا جهت اطلاع!!

گفت‌وگوی «وطن‌امروز» با دکتر بهمن آرمان درباره وجود مافیای فولاد و اختلال در این صنعت مهم در ادامه می‌آید که خواندن آن خالی از لطف نخواهد بود.

 شما نخستین فردی بودید که از تاثیر مافیای فولاد بر اجرای طرح‌های افزایش تولید این کالای استراتژیک در ایران سخن گفتید و معاون وزیرصنعت، معدن و تجارت در واکنشي، گفته‌های شما را ناشی از سوءاستفاده شخصی دانسته و گفته در طرح شهید خرازی فولاد مبارکه تا به حال یکهزار میلیارد تومان هزینه شده است، نظر شما چیست؟

معاون وزیر بهتر بود پیش از گفتن چنین سخنانی از وزارت اطلاعات استعلام می‌کرد یا حداقل به اینترنت مراجعه می‌کردند تا آگاهی‌های خود را درباره پیشینه من بهنگام کنند. ایشان دارای یک روز تجربه کاری در صنعت فولاد نیستند در حالی ‌که مساله درباره من کاملا متفاوت است زیرا 32 سال از زندگی خود را صرف گسترش این صنعت در ایران کردم ضمن اینکه ایشان نمی‌دانند یکهزار میلیارد تومان چه معنایی دارد زیرا کل هزینه طرح شهید خرازی در فولاد مبارکه حدود 300 تا 400میلیون دلار است.

شما تاکید را بر مافیای فولاد گذاشته‌اید، دلیل آن چیست و آیا مافیاهای دیگری وجود ندارند؟

این مساله محدود به صنعت فولاد نیست بلکه به گمان من در طرح توسعه نیشکر برای جلوگیری از تولید کاغذ در ایران نیز مافیا نفوذ کرده است و بدون شک به کارهایی در راستای خیانت به منافع ملی می‌پردازد تا منافع واردکنندگان کاغذ را تامین کنند.

البته وضع در دیگر بخش‌ها تفاوتی با فولاد، شکر، کاغذ، روغن نباتی و… ندارد. به هر حال ایران دارای اقتصادی است که روزی 200 میلیون دلار درآمد خالص در آن تزریق می‌شود و این پول باید هزینه شود ولی نه برای مردم و نسل‌های آینده و ایجاد ساختارهای مولد. مردم ایران باید بدانند در کشوری زندگی می‌کنند که قائم‌مقام فراهانی، اصلاحگر بزرگ را از میان می‌برند و به جای او میرزا آغاسی که می‌گفت ما کام دوستان روس خود را با مشتی از‌ آب دریای خزر تلخ نمی‌کنیم بر سر کار می‌آورند. امیرکبیر را کشتند و به جای او میرزا آقاخان نوری را بر جایش گذاشتند که همواره تحت‌الحمایه سفارت انگلستان بود و خیانت‌های بزرگی به ایران کرد. مساله فولاد و دیگر موارد مشابه دنباله همان سیاست است و آن سیاست متاسفانه توسط دشمنان کشور در حال اجراست که در ادامه به چکیده‌ای از آنچه روی می‌دهد اشاره می‌کنم تا میزان آگاهی مردم افزایش پیدا کند تا بدانند چگونه در حالی‌ که روی دریایی از ثروت زندگی می‌کنند چنین تنگدست‌اند؟

تولید فولاد ایران از 5/9 میلیون تن در سال 1384 در حال حاضر با خوشبینانه‌ترین برآوردها در سال‌جاری باید حدود 13میلیون تن باشد که باید مابقی نیاز داخلی را از خارج تامین کرد. در طول 6 سال اخیر سالانه حدود 10 تا 12 میلیون تن فولاد وارد کشور شده و ایران به عنوان بزرگ‌ترین واردکننده این کالا در خاورمیانه و جنوب آسیا درآمده است. ارزش این میزان واردات که بخشی از آن فولاد ‌آلیاژی است که قیمت آن تا 4 ‌‌هزار دلار در تن نیز مي‌رسد چیزی حدود 11 میلیارد دلار است.

این میزان واردات توسط بازرگانان اندکی انجام می‌شود که اگر کمیسیون رشوه و حتی سود آن را حدود 15 درصد محاسبه کنیم رانتی حدود 7/1 میلیارد دلار در سال است. منافع این گروه در این است که صنعت فولاد در ایران گسترش پیدا نکند. این مساله از زمان رضاشاه تاکنون ادامه داشته است؛ زمانی نیروهای متفقین بدون هیچگونه دلیلی کشتی‌های حامل تجهیزات ذوب‌آهن کرج را متوقف و آنان را برای تخلیه محتویاتشان به بنادر کشورهای دیگر انتقال دادند. در زمان پهلوی دوم نیز چنین رویه‌ای را ادامه دادند و مشاوران خارجی اطلاعات غلطی به مقامات ذی‌ربط ایرانی ارائه می‌دادند. تنش درباره ایجاد صنعت استراتژیک فولاد در ایران به اندازه‌ای شدت پیدا کرد که سفیر وقت آلمان غربی علنا اعلام کرد ایران به علت داشتن نفت نیازی به ساخت کارخانه فولادسازی ندارد و می‌تواند با پول نفت فولاد مورد نیاز خود را وارد کند. اینگونه دخالت‌ها از زمان بر سر کار آمدن دولت ‌آقای خاتمی در ایران مجددا خود را نشان دادند ‌طوری که در اقدامی مشکوک مدیرعامل وقت شرکت ملی فولاد ایران از ساخت طرح شهید خرازی فولاد مبارکه جلوگیری کرد، مانع از خرید کارخانه تولید ورق ضدزنگ که بسیار استراتژیک است، شد و تولید ریل یو‌ای‌سی 60 که آخرین تکنولوژی را دارد معوق گذاشت.

برای چه این کار‌ها انجام شدند؟

در سفری که در تاریخ 6/5/1390 به اتفاق رئیس‌جمهور برای شرکت در مراسم آبگیری بزرگ‌ترین سد ایران یعنی سد گتوند به خوزستان داشتم، ایشان در سخنرانی خود اعلام کردند دشمن برای جلوگیری از توسعه اقتصادی ایران در مدیریت میانی کشور نفوذ کرده است. به یاد دارم در ابتدای انقلاب و زمانی که بنی‌صدر از ریاست‌جمهوری برکنار شد در یکی از روزنامه‌های انگلیسی‌زبان از قول یکی از مدیران رده‌میانی سازمان سیا خواندم که ایشان گفته بودند مساله مهمی اتفاق نیفتاده است، بنی‌صدر برای ما فردی در حد 5‌ هزار دلار در ماه بیشتر ارزش نداشت. حال از این گفته می‌توان به این نتیجه رسید که چه تعداد از مدیران میانی کشور را می‌توان با ماهی 2‌هزار دلار به وسیله آن کشورها و افرادی که منافع چند میلیارد دلاری در واردات فولاد یا کالاهای استراتژیک دارند، خرید. شخصا نمونه‌ای از آن را مشاهده کردم ولی متاسفانه گستره این کار به صورت زنجیره‌ای شامل تمام طرح‌های توسعه‌ای فولاد کشور در

3 مجموعه بزرگ کشور یعنی فولاد مبارکه، ذوب‌آهن اصفهان و فولاد خوزستان که بیش از 95 درصد فولاد کشور را تولید می‌کنند گسترش پیدا کرده است. البته نگارنده نه کسی را متهم می‌کند و نه سندی در اختیار دارد ولی رد پای مافیای واردات را در این فرآیند نمی‌توان نادیده گرفت.

مطلب سه شنبه وطن امروز 20 دی ماه