پول ما نباید از وطن خارج شود

در سالی که به فرموده مقام معظم رهبری حضرت آیه الله خامنه ای (مد ظله العالی) به نام تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی نامگذاری شده است بد نیست یادی از بزرگانی کنیم که در سال های خفقان رضاخانی و در دوره ای که ایران مستعمره بیگانگان بود دست از حمایت از تولیدات داخلی برنداشته و تمام ما یحتاج خود را از تولیدات ایرانی استفاده می کردند.

مجاهد شهید حضرت آیه الله حاج شیخ محمد تقی بافقی (ره) که برخورد وی با هرگونه منکری در شهر مقدس قم و در شهر ری زبانزد خاص و عام است.

این مرد بزرگ در مدت 73 سال عمرش به هیچ وجه از جنس خارجی استفاده نکرد و جز لباس کرباس و قدک اصفهان و یزد نپوشید. حتی عمامه اش هم کرباس بود. ظروف چینی و بلور خارجی استفاده نکرد و در منزلش جز ظروف مسی و سفالین پیدا نمی شد.از خوراکی های خارج از وطن مانند قند و شکر و نبات نیز استفاده ننمود .

آیه الله بهاء الدینی  (ره) که از دوستان مرحوم بافقی (ره) بودند در این زمینه می فرمایند:

در وطن خواهی، نظیر ایشان مثل اینکه کم باشد به جوری که در سر تا پای ایشان از متاع و کالاهای خارجی خبری نبود، از عمامه وقبا و پیراهن و عبا و کفش. در تمام ضیافت هایی که از اهل علم می کرد غیر از اجناس ایرانی چیزی مصرف نمی کرد. آن زمان هنوز بساط قند و چای در ایران دائر نشده بود و از خارج می آوردند او به جای قند و چای، خرمای جهرم بین طلبه ها تقسیم می کرد با اینکه افطاری های خیلی مفصل می داد از برنج و خورشت و اینها ولی چای نمی داد. می گفت پول ما نباید از مملکت خارج شود و در جیب خارجی ها برود. حقیقت وطن خواهی را ما در ایشان دیدیم. از اموالی که در اختیار ایشان بود حاضر نبود غیر از ایران در جای دیگری مصرف شود.[1]

آیه الله اراکی(ره) هم که شخصیت حاج شیخ را می شناخته و از زهد ایشان مطلع بودند  می فرمایند:

پیش از اینکه آیه الله حائری به قم بیایند حاج شیخ محمد تقی بافقى (ره) در قم بود و ایشان شخص برجسته ای بود اول زاهد دنیا بود از فرق سر تا نوک پا همه اش کرباس بود… در خانه اش عوض قالی زیلو بود و کاسه ها همه گلی حتی قاشق هایش چوبی و چنان مهر و دوستی با طلبه جماعت داشت که معروف بود طلبه ها سر و رازی (ره)که نمی خواهند به مادرشان بگویند به حاج شیخ محمد تقی می گویند[2].

آقای علی اصغر فقیهی نویسنده تاریخ مذهبی قم در این زمینه می گوید: منزل ايشان نزديك منزل ما بود. من شاهد بودم ايشان اصلاً از اجناس خارجي استفاده نمي‏كرد. سر تا پا كرباس مي‏پوشيد. عبا، قبا و پيراهن از جنس كرباس بود. چايي ايراني با خرما يا توت خشك مي‏خورد. از سماور حلبي و فنجان و قوري گلي كه همه ساخت قم بود استفاده مي‏كرد. مطلقا از اجناس خارجي استفاده نمي‏كرد. خوراكش بسيار ساده بود. نان دوغ و كشك.[3]

و این نمونه ای از رفتار پیشوایان مذهبی ما در زمینه حمایت از تولیدات داخلی است که می بایست سرلوحه و سرمشق تمامی ایرانیان عزیز باشند.