محمدرضا زبرجدی این نظر توسط مدیر ارسال شده است. یکشنبه 21 دی 1393 - 9:11 ق.ظ
باسلام
جناب قائمی بنده نسبت به شما و ذوقی که به خرج می دهید ارادت دارم ولی باور بفرمایید این کار شما در حد یک ذوق بیشتر نیست من کاری به محتوای اثرتون ندارم روی صحبت من با قسمت طراحی و نقاشی شماست که در حد خیلی ابتدایی باقی مونده و حتی به کاریکاتور نزدیک هم نشده .من تعریفی که مستند باشد رو در زیر آوردم.
پیشنهاد من به شما یک چیز است فراگیری آموزش و وصل شدن به یک کاریکاتوریست بنام مثلا جمال رحمتی که من میتونم مقدمات اینکارو فراهم کنم.دیدن ومشاهده کردن کاریکاتورهای معروف از ایرانی ها و خارجی ها هم میتونه کارگشا باشه.خواهشا برای خودت و کارت ارزش قائل شو
سپاس
کاریکاتور را اینگونه تعریف کرده اند :
۱ هنرِ ارائه ی تصاویر اشخاص یا اشیاء ، که در آن صفات و خصوصیات بارز فرد یا شیئ ، به نحوی اغراق آمیز ، مضحک و غیر طبیعی به تصویر کشیده می شود.
۲ تصویر یا هراثرهنری ، که به نحوی مضحک و اغراق آمیز ، ویژگی های موضوع اصلی را به نمایش می گذارد.
۳ تصویر مشابه ، مضحک و غیر طبیعی از چیزی ارائه دادن.
۴ تقلید کردن از روی تمسخر
در مجموع شاید بتوان به طور خلاصه این گونه گفت که کاریکاتور تصویری است که به منظور هجو کردن چیزی یا کسی کشیده می شود . کاریکاتور یک شخص باید مضحک باشد و در کشیدن آن باید نمایش اعضای بدن سوژه مبالغه کرده و شخصیت سوژه را بنمایاند.
کلمه ی کاریکاتور از کالمه ایتالیایی «کاریکار» گرفته شده که به معنای اغراق است اما اغراق در کاریکاتور یا طنز تصویری ، باید سنجیده ، منطقی و هوشمندانه باشد . برخی از پژوهشگران هنر کاریکاتور عقیده دارند که کلمه ی کاریکاتور کوتاه شده ی “کاریکاتورا” است که در قرن شانزدهم در ایتالیا توسط طراح و نقاش آن زمان ، آنیبال کاراکی مصطلح گردید.
هنرمندان در مسائل سیاسی از چهره های واقعی سیاستمداران و یا کسانی که به نوعی خبرساز هستند ، کاریکاتور می کشند . بسیاری از کاریکاتورها برای خنداندن بیننده کشیده شده اند ، اما بعضی از آنها مثل موضوعات سیاسی با اینکه در نگاه اول خنده دار هستند ، اما معنای ثانوی عمیقی د رخود دارند.
در ادبیات نیز کلمه ی کاریکاتور به توصیفی که جنبه مسخره آمیز یا هجوآمیز دارد و شخص یا اشخاص مورد توصیف را به شکل اغراق آمیزی مجسم می کند اطلاق می شود، و سابقه ی این شیوه به دوران یونان باستان می رسد . “چارلز دیکنز” از جمله ی نویسندگان بزرگی است که از این شیوه “کاریکاتورهای ادبی” در آثار خود استفاده فراوان کرده است .
ویژگی های کاریکاتور
در طرح کاریکاتور ، یک چین ، یک خط ، مبالغه در یک برجستگی یا انحناء ، حتی یک نقطه مبین واقعیتی است. از اینرو کاریکاتوریست به عنوان مفسری شناخته می شود که فرآیند طرح را از محدوده ی یک پیام آنی و ساده و عینی بر می گیرد و به سوی انگیزه ای برای تفکر پیش می راند.
آنچه کلمه کاریکاتور بدان اطلاق می شود ممکن است تنها یک طرح تمثیلی یا کنایه ای باشد ، با این هدف که بجای خنداندن بیننده ، وی را به تفکر وا می دارد. آنچه از کلمه ی کاریکاتور بر می آید این است که یک اثر کاریکاتور معمولا مقداری تخیل و اغراق را در خود آمیخته دارد ؛ مهمتر از آن اینکه ، در بیان هدف خود از اصطلاحات روزمره و عام به همان شکل متداول بهره می گیرد . این خود یکی از ویژگی های تعیین کننده کاریکاتور در منطقه زمانی خلق اثر است .
با دیدن کاریکاتو ، ناخودآگاه مفهوم خنده و شوخی در ذهن تداعی می شود . اما اگر از این جهت به تعداد بیشمار آنها نگاه کنیم ، می بینیم در بسیاری از این تصاویر ، سعی در ایجاد خنده و شوخی صرف نبوده است . در حقیقت بعضی از بزرگترین آثار کاریکاتور ، به لحاظ جدی بودن و تاثیری که بر عواطف و احساسات وارد می کند ، با سایر اشکال هنری های تجسمی به رقابت برخاسته اند
اگه قرار باشه فولادی هم باشه،قضیه قضیه ی کارخونه های دیگه میشه.یعنی حقوق نمیدن و کار در آن مثل بیکاری است