ماشین ذوب

آخر هر هفته با ماشین ذوب
وعده ی دیدار ما ماشین ذوب
روستا هم ناگهان جان میگرفت
زین صدای آشنا ماشین ذوب
مانده از جنگ جهانی بود چون
بی تحمل،پر صدا ماشین ذوب
عشق هایی آتشین پا می گرفت
در همین یک ذره جا،ماشین ذوب
اهل ده تا پای جاده بیقرار
چشمشان در راه تا ماشین ذوب…
مادر چشم انتظاری روی پل
زیر لب گفتا بیا ماشین ذوب
بچه هایم را بیاور تا شبی
جان بگیرم با وفا ماشین ذوب
سال ها رفت و نمانده هیچ اثر
رفته است آخر کجا ماشین ذوب؟
رفته اما خاطراتش ماندنی ست
تا ابد در یاد ما ماشین ذوب!!!
“زهرا شمس الدینی”