در جوانی چو وجودم همه در عشق تو سوخت

من از این نکته چو آن سرو بلند آزادم که دل و دین به هواداری آن گل دادم در دلم خون و می و موج غم دل دار است گوییا با غم و پیمانه و می همزادم تا که از دیده ی او سیل دمادم برود گر خراب از غم جانانه شوم آبادم نازم آن…..