ردپایی که می ماند!

هرچه کوشیدم که برای آن مرد و کارها که کرد، چیزی ننویسم؛ نشد که نشد و اگر حرفی در وصف او می رود؛ فقط برای آن است تا مگر مثل اویی؛ باز از این خاک سربرکشد. که امروز به اینگونه مردان، سخت نیازمندیم. عده ای سردار سازندگی بافق؛ نامش نهادند و دلیلشان؛ کارهایی است که در عصر و زمان او؛ سرانجامی گرفت و یا به خواست او آغاز شد.

اکنون که مردم بافق یکی از باشکوه ترین بدرقه های خود را از او کرده و جای جای شهر پرشده از عکس و یاد محمد دهستانی که همه او را بنام حسین می شناسند، جا دارد که برایش کلامی ساز کنم. اگرچه با کارهایی که کرد، دوست و دشمن برای خود فراوان ساخت. و این خصلت همه ی مردان و زنان تاثیرگذار است. اما چند خصلت پسندیده داشت، که او را متمایز کرد و اکنون که رخ در نقاب خاک کشیده، همه اذعان دارند که بافق، فرزند برومندی را از دست داده است.

اول و مهمترینش، حس بافق دوستیش بود. با آنکه بیشتر حیاتش در خارج بافق، سپری شد، همواره برای این شهر و آبادی آن کوشید و یا دست کم دغدغه ای آن را داشت. از هیچ تلاشی در این راه مضایقه نکرد. البته قضاوت راجع به درستی یا نادرستی کارهایش را به حافظه تاریخی این مردم حواله می کنم که هرگز شاهین ترازوی قضاوتشان ذره ای اشتباه نکرده و نخواهد کرد. همواره خادمینشان را بر صدر نشانده و عزت بخشیده اند و همیشه دعاگوی خیرشان بوده اند.

از این دست آدمها، حسابی کم داریم. می شود با خیالی راحت گوشه ی عزلتی گزید و یا با مکنتی در دیاری دیگر به آسودگی، زیست. اما او این اخلاق را داشت که دلش می خواست همیشه در کوران حوادث باشد یا اصلاً خود؛ حادثه آفرین شود. کاری که اکثر ما بافقی ها از آن ابا می ورزیم و دوست می داریم که آهسته بیائیم و آهسته برویم و کاری نکنیم که گربه ی حادثه، شاخی بر ما زند.

دوم آنکه فوق العاده خودباور بود. همین باور، او را توانمند کرده بود. یادم هست در روزهای اولی که به عنوان اولین مدیرعامل بومی شرکت سنگ آهن برگزیده شده بود، با دوستان گفتگویی درگرفته بود برای آنکه نکند، نتواند از پس بزرگان و نام ونشان داران وزرات عریض و طویل صنایع و معادن آن زمان برآید. و دیدیم که توانست و عالی هم. این خودباوری هم از آن دست صفاتی است که ما باید در خودمان تقویت کنیم.

سوم آنکه چم و خم ها را خوب می شناخت. تبصره ها را می دانست و همین، به او قدرت مانور فراوان می داد. و درست همین بخش از زندگی مدیریتی او است که برای من بسیار حائز اهمیت است . اگر امروز شاهد آنیم که برخی استانها یا شهرها، روند رشدی فزون تر از سایر مناطق یافته اند، به دلیل داشتن افرادی چون اوست. اینگونه مدیران، بوم ایران را به خوبی می شناسند و با همین شناسایی می توانند با پل بستن، کارهای ناممکن را ممکن کنند.من به مقوله ای به نام مدیریت ایرانی اعتقاد دارم. که برخلاف آنچه در کتب مدیریتی و اندیشه های بزرگان این علم آمده، مشخصه های خاص خودش را دارد و آن نیز نشآت گرفته از روحیه ایرانی مانوس شده با پول نفت است. هرکه این مشخصات را نشناسد یا درصدد به هم زدن قوانین نانوشته آن برآید، دوران مدیریتش زود به سرخواهد آمد و چه بسا با سر نیز به زمین خواهد خورد.

چهارم آنکه جزء معدود همشهریان بود که افق دید وسیعی داشت و کمتر به کم قانع می شد. اغراق نخواهد بود اگر بگویم بافق در زمان او، تغییرات بزرگ حتی شگرفی به خود دید. البته این حرف به آن معنا نیست که او منشا همه ی آن تحولات بوده، اما بی وجود حادثه جو و خطرپذیر و برتری طلب او، سرعت این تغییرات به این اندازه نبود. در این شک ندارم.

او این توانایی را داشت که موج یا امواج بزرگی ایجاد کند. مخصوصاً که افکار عمومی را خوب می شناخت و به ارزش تبلیغات واقف بود و مهمتر از همه روان افراد را و روحیات متفاوت آنها را درک می کرد. این برای یک مدیر، قابلیت قابل تحسینی به حساب می آید.

درهرحال او امروز رفته و املا مدیریتی خویش را نوشته. خوب یا بد. کارهایی نیز کرده. باز خوب یا بد. خیلی ها می گویند او این شانس را داشت که در موقعی مناسب، از پرده برون آید و کاری بکند. اما من می گویم او و آدمهایی مثل او این توانایی را دارند که هر شرطی و هرگونه شرایطی را آنگونه که می خواهند بسازند یا تغییر دهند.

این نوشته را نمی توانم پایان دهم مگر به اینکه نکته هم اشاره کنم که متاسفانه در عصر او، تملق گویی بسیار شد و متملقان فراوان گرد او جمع شدند. اگر از من بپرسید کدام عامل در به زیرکشیدن او خیلی موثر بود؛ می گویم؛ همانها که برایش بسیار هیاهو می کردند اما از گفتن آنچه او باید می شنید، دریغ می ورزیدند.

در این مدتی که از درگذشت او گذشته، با هر که سخن گفتم گفت، درد و دریغ و حسرت.

دریغ، برای او که توانایی های فراوان داشت، حسرت، که می توانست برای بافق مثمر باشد و به زیر خاک شد و درد، که مثل او کم داریم. باشد که مادر دهر، باز، فرزندی چون او، برای این شهر بزاید.

 محمد علی پورفلاح