پی سر دنبه گذاشتن

گاه گاهی مواردی در شهر می بینم که مرا به یاد ضرب المثل معروف می اندازد که پی را سر دنبه می گذارند.

موردی که این روزها فکر من و بعضی از عزیزان را درگیر کرده کم لطفی مسوولین به مردم محروم مناطق شهر و توجه بیش از حد به جاهایی که حتی نیاز چندانی به توجه ندارند است.

من مانده ام که چرا باید چنین باشد؟!!!

وقتی مدرسه محروم از بزرگواران دعوت می کنند نه مدرسه را به حساب می آورند و نه حرمتی برای مدیر مدرسه قائل می شوند گویا دانش آموزان این مدارس جز اقلیت هایی هستند که باید مورد بی مهری قرار بگیرند محرومان مالی عاطفی که از هر نظر ضربه خورده و آسیب پذیرند.
آنها که در محیط خانواده امنیت مالی و روانی ندارند و در جامعه نیز طرد شده اند.

چطور وقتی در شهر کوچکی شاهد این مسائل هستیم به سادگی باید از کنارش بگذریم و سر کیسه را برای جاهایی شل کنیم که نیاز به حمایت مالی ندارند.

چطور دعوت مدیران مدارس محروم را بی پاسخ می گذاریم دعوت سورچرانی و ضیافت شام را پاسخ می دهیم شما که مشتاق برگزاری جشن و سرورید مدارس محروم را دریابید می شد همت کرد و در آن مناطق برای فرزندان همین شهر بزمی برپا کرد و دلی را شاد کرد.

می شد شب یلدا را با خانواده هایتان به جمع مدارس فراموش شده می رفتید و با آنها شادمانی را تقسیم می کردید.

مسوولان محترم از شما بعید چرا شب یلدا سری به مدارس محله محروم نزدید.

آنها هم‌ همشهریان ما هستند نه آنکه جز اقلیت هایی که فراموش شوند و طرد گردند اگر بار دیگر هوس خوشگذرانی و شام شبانه کردید بچه های مناطق محروم را هم از یاد نبرید در این شرایط اقتصادی برخی ندارند که بزم انار و هندوانه و آجیل راه بیندازند.

شما که دستی به سرمایه های شهر دارید ریالی از این ثروت ها را هم بر سر سفره های فرزندان محروم بیاورید باور کنید آنها هم آدم هستند.

محمد حسین قلی زاده