چالش های همبودی ۱- طلاق

چندگاهی است دلسوزان بهبود چالش های ( معضلات) همبودی( اجتماعی) ، به اندیشه معضل طلاق افتاده و زنگ خطر را به صدا درآورده اند. به رای آنها و بسیاری از مردم، طلاق نکبت و موجب پلیدی اجتماع می شود. در حقیقت طلاق قطع پیوند عاطفی دو انسان است. چرکین شدن مهر و دوستی بین زن و مردی است که برای ساختن آشیانه ای محکم و استوار، با یکدیگر بر سر سفره مهر نشسته اند. طلاق سرگشتگی و بی سرانجامی نوگلانی است که برای آفرینش زیبای لبخند عشق و دوستی، نیاز به سرپناهی استوار با فرماندهی پدر و مادر دارند. حذف هر کدام از این دو یار، قطع بالهای پروازی است که می تواند فرزندان را به قله های پیروزی برساند. طلاق و جدایی، بیش از هر کس ضربه های هولناکی بر بدن نحیف کودکان وارد می کند.
با آگاهی از تمام مشکلاتی که جدایی به بار می آورد، گاهی و بخصوص در شرایط بحرانی، زیاد هم بد نیست. زمانی که زن و مرد با یکدیگر تفاهم و دوستی ندارند و هر روزشان با جنگ و درگیری سپری می شود، باید از هم جدا شدند . چون رفتارشان هم بر خودشان اثر نامطلوب می گذارد و هم بر فرزندانشان. کودکان نیاز به کانونی امن دارند تا خوب و درست رشد کنند. اگر پدر و مادر ندانسته و به بهانه سر پا ماندن زندگی، تنها یکدیگر را تحمل کنند، از نظر روحی روانی ضربه های جبران ناپذیری را به فرزندانشان وارد می کنند. حرف نزدن آنها با یکدیگر، کتک، جنگ و دعوا و دشنام کودکان را زجر می دهد. آنها در ذهن کودکانه شان ،خود را تنها و بی کس می بینند .آینده ای تاریک در جلو دیدگانشان نقش می بندد. بهشت چنین زندگی ، جدایی است. ماندن فرزندان کنار یکی از والدین و ایجاد امنیت و آرامش ، خیلی بهتر از مشاهده صحنه های حنگ و جدال بین کسانی است که با تمام وجود دوستشان دارند و به وجودشان نیازمندند.
خانواده های بزرگوار و جامعه ای که به یکباره یاد چالش های اطرافشان می افتند، بهتر است با اندیشه درست و برنامه ریزی، به جای یافتن دارو برای درمان، به فکر پیشگیری باشند . چرا خانواده ها برای ازدواج دختران چهارده پانزده ساله به تکاپو افتاده اند؟! چرا پدران و مادران می خواهند تا جوان هستند پدر بزرگ و مادربزرگ شوند؟ چرا خانواده ها با عروس شدن دختر همسایه غصه می خورند و نگران خانه نشین شدن دختر کم سن خود هستند؟ چرا جامعه ما اجازه ازدواج دانش آموزان دبیرستانی را می دهد؟ انگار امروزه تنها به زیاد شدن جمعیت می اندیشند! جامعه می خواهد جوان شود، تعداد افرادش بیشتر شود . خانواده ها با چشم و هم چشمی بدبختی را برای خود و فرزندانشان به ارمغان می آورند. تنها می خواهند مراسمی سنگین بگیرند، سنگین تر از دختر همسایه. به فکر سنگینی اندیشه فرزندشان نیستند. باید بدانیم در اینجا بلوغ جسمی مهم نیست ،بلوغ فکر و اندیشه مهمتر از هر چیزی است. جامعه ما ازدواج های سن پایین و سبکسرانه و بی منطق را نمی بیند اما طلاق را معضل می شمارد. ما همیشه اجازه می دهیم اتفاقی بیفتد، بعد از مدتی به فکر چالش هایش می افتیم. هنوز نیاموخته ایم که هر کاری را باآینده نگری انجام دهیم. تنها خود را به انجام و تکرار عادت داده ایم. زیرا بسیاری از کارهایمان از روی احساسات و نسنجیده است.

عالیه نقیب الذاکرین بافقی(مهرگان)