سفر به دمبه خُمار

برای دوری از هیاهوی شهر گاهی لازم است از شهر فرار کنیم. و چه جایی بهتر از طبیعت بکر کویری.

اطراف شهر بافق برای ما آفرودیها ممنوع است و اجازه ورود به بیابان بما داده نمیشود.جالب است که بعضی از قوانین فقط در بافق اجرا میشود. این جزو همان قوانین است .نمیدانم چرا آفرود در جنگلهای شمال با آن همه تنوع گیاهی و جانوری آزاد است اما در بافق ممنوع?!! البته با نابودی پوشش گیاهی اندک منطقه کاملا مخالفم و همیشه خود و دوستانم به این تعهد پایبند بوده و هستیم که هیچگونه آسیبی به طبیعت نزده و پس از ترک محل فقط رد لاستیک ماشینها را جا بگذاریم حتی مواقعی برای اینکه مزاحمتی برای جانوران ایجاد نکنیم راه خودمان را به مسیرهای سخت تر عوض کرده ایم . رویش مجدد یک بوته و درخت در کویر بسیار سخت است و باید قدر داشته هایمان را بدانیم.

القصه با توجه با ممنوع بودن آفرود در بافق مجبور شدیم بار سفر ببندیم و به شهر مجاور یعنی اردکان برویم. البته دمبه خمار روزگاری نه چندان دور جزو بافق و قسمتی ازکویر در انجیر بود که از بافق جدا شده.بنده بعنوان یک بافقی از مسئولین اردکان تشکر میکنم که این قسمت را از بافق جدا کردند تا ما بتوانیم یک دل سیر آفرود سواری کنیم.و مسئولین بافقی به ما گیر ندهند.چون خدا را شکر تمام کارهایشان مو به مو و دقیق انجام میشود.

اینجا شهری است که اگر یک توریست خارجی در بیابانها روسری از سرش بیفتد در بوق و کرنا میکنند که ناهنجاری در بافق و کمپهایی که با کلی زحمت آماده شده و منتظر گردشگر هست را تعطیل کنند.تا سهم بیشتری به شهرهای مجاور برسد.کل کشور آزادی بیشتر از بافق است .اینجا جوانان را پاتوق نشین کرده اند و حتی اجازه رفتن به کویر را ندارند.در همین کشور کنار دریا هموطنان خودمان راحت قدم میزنند و آب از آب تکان نمیخورد.اینجا ته دنیاست. ما دنبال توریست و جذب گردشگر میگردیم تا کشاورز زجر کشیده بتواند صنایع دستی و محصولاتش را بفروشد و رونقی برای شهر ایجاد شود.شاید این رونق نباید ایجاد شود خدا میداند.

هشت خانواده که تعدادی از همراهان میهمانانی از مشهد مقدس بودند عصر پنج شنبه از بافق حرکت کردیم تقریبا هفتاد کیلومتر از بافق دور شدیم و به کویر زدیم هوا گرگ و میش بود که به دمبه خمار رسیدیم.منطقه ای بکر و زیبا با ریگزارهایی رویایی .کمپ برپا میشود. چای آتشی در آن بیابان برهوت عجیب میچسبد.

تا بحال شب تاریک در بیابان وریگزار قدم زده اید؟هر چه بگویم نمیتوانم آنرا وصف کنم عجیب میچسبد.خنکای شبهای کویر و سردی ریگها ساعتها مشغولت میکند چنان از محیط شهر دور شده ایم که ساعتها با هم صحبت میکنیم .نه موبایلی زنگ میزند و نه فضای مجازی کسی را مشغول. اینجا با هم بودنش دروغی نیست اینجا دلها بهم نزدیکتر است اینجا محبت جاریست اینجا دوستان واقعی هستند .ساعتها قدم میزنیم .روی ریگهای سرد مینشینیم .بساط شام آماده می شود.همگی دور یک سفره نشسته ایم عجیب است بیش از یک ساعت دور سفره نشسته ایم وبلند نمیشویم.اینجا بچه ها کمتر بهانه گیری میکنند.آرامش اینجا موج میزند.چه سکوتی. نه صدای گوش خراش موتور سیکلتی نه صدای طبل وشیپوری که اینروزها دست کودکان افتاده است وهر زمان اراده کنند راه برمردم می بندند تا طبلی بنوازند ویک دل سیر برآن بکوبند.شاید محرومیتهای خودرا فریاد میزنند.

کم کم خسته میشویم .چادرها برپا می شود.خانمها همراه با کودکان به چادرپناه میبرند وآقایان بیرون از چادر میخوابیم .لذت تماشای ستاره ها خواب را ازچشمانمانربوده است.دب اکبر ودب اصغر اینجا نورانی ترند .راستی خوشه پروین چه زیباست و ستاره قطبی چه خوب شمال را نشانه رفته است.وکم کم خوابی عمیق .

چشم میگشائیم شفق خورشیداز پشت کوه پیداست .چای و صبحانه صرف میشود و بساط را جمع میکنیم و آفرود آغاز میشود از تپه هابالا و پائین میرویم و کمی آدرنالین خونمان آزاد میشود گاهی از بلندی تپه ها وحشت می کنیم. گاهی صدای جیغی شنیده میشود.گاهی یکی گیر میکند و همه به کمکش میشتابیم.یک ساعتی آفرود طول میکشد. هوا گرم شده است تحمل گرمای کویر سخت است برای بازگشت آماده میشویم .ظهر بافق هستیم. زندگی جریان دارد.جای دوستانی که نبودند خالی بود.

فراموش کردم خدمت دوستان عرض کنم تعداد ماشینهای آفرودی شخصی که به آفرود میروند در بافق کمتر از انگشتان دست است. با شناختی که از دوستان دارم همه مسئولیت پذیر و دوستدار محیط زیست هستند.خبر(ممنوعیت ورود خودروهای آفرودی به عرصه های طبیعی در بافق) کمی دور از انتظار بود.شاید راحتتر بود به خودمان بگویند. و شاید پیش زمینه ای بود تا فردا ورود موتورسیکلتها و بعد فرود با پای پیاده به طبیعت و نهایتا خروج از منزل ممنوع شود.

محمد رضا رضایی بافقی