جواهری از گنجینه موزه فرهنگ و هنر بافق

تعطیلات نوروز امسال فرصت مغتنمی شد تا از موزه فرهنگ و هنر بافق که اخیرا افتتاح و درهای آن بروی مردم گشوده شده، بازدید کنم.

هنگام بازدید از این موزه واژه هایی از جنس همت، پشتکار، پیگیری و از همه اینها مهمتر عشق ماندگار یک مرد به نام آقای بهشتی زاده در ذهنم رژه می رفت.

می خواستم از موزه بنویسم و از شکل و شمایل و معماری صورت گرفته تا هنرمندی جانمایی اشیاء، می خواستم از بوی کتابهای درسی و طعم نشستن بر نیمکت‌هایی که بی شک برای دهه شصتی ها سفر به تونل زمان است بنویسم، دلم می خواست از جزء جزء کل موزه حرف بزنم و خاطرات دوران کودکی و تحصیل را که در یکجا جمع شده بگویم اما یادم آمد که: نه شنیدن مانند دیدن است نه من توان توصیف حتی مقداری از آنچه در این مجموعه گردآوری شده.

با خود گفتم از این گنجینه رونمایی شده در قالب موزه، تنها یک جواهر در دست بگیرم و با صدای بلند بگویم این سند هویت پر افتخار ماست که نباید در موزه بماند بلکه باید با تکنولوژی امروز در قالب هنر جانی دوباره بگیرد، روشنایی بخشد و راه بنماید.
آری وقتی در بین این همه شیء به یادگار مانده در تاریخ فرهنگ و هنر بافق به اسم و تصویر بزرگ مردی به نام محمد حسین ایرانمنش به عنوان اولین خیر مدرسه ساز در شهرستان رسیدم و شنیدم هر گاه به بافق سفر می کرده مدرسه را به عنوان مکان بیتوته انتخاب می نموده و حتی وصیت کرده پس از وفاتش جنازه اش به عنوان تشریح در اختیار دانشجویان پزشکی قرار گیرد و چنین نیز شده، بر خود فرض دیدم ضمن تشکر از همکاری بسیار خوب مسؤلین شهرستان خصوصا رؤسای آموزش پرورش، فرمانداران کنونی و سابق و مدیر عامل شرکت سنگ آهن مرکزی ایران _ بافق که در ایجاد این موزه جاندار سنگ تمام گذاشته اند، از ایشان بخواهم در نمایاندن این جواهر و دیگر جواهراتی که هر کدامشان بسیار قیمتی و قابل توجه اند، برنامه های خاص ملی و منطقه ای داشته باشند و پیشنهاد کنم سالانه یک یا چند فیلم مستند تلویزیونی پژوهش شده درباره معادن انسانی تاریخ بافق که در این موزه در کنار هم قرار گرفته است به مردم ایران و جهان ارائه کنند تا هم نام پرفروغ بافق در قالب آن بدرخشد هم این موزه در ابعاد ملی و فراملی شناخته شود.

محمد علی قاسم زاده بافقی