یادداشت روز هشتم : عالم حسینی

و به ابراهیم (علیه السلام) ملکوت آسمانها و زمین نشان داده شد.

پیامبری از پیامبران اولوالعزم شد؛ شیفته نور ساری، جاری و حاکم بر ملکوت، بعد از آن، خورشید و ماه و ستاره های دنیا برایش کم فروغ شد و شدند جزو «آفلین».

ابراهیم(ع) در ملکوت چه دید؟ برخی معتقدند، همان عالم حسینی را، ماجرای حسین(ع) و اصحابش را در کربلا .

او آنجا خورشیدی دید به نام حسین، ماهی دید که قمرالحسین بود و ستارگانی درخشنده که فرزند و یارانی بودند مانند علی اکبر(ع).

ابراهیم همانجا از آنچه قرار است در آینده رخ دهد با خبر شد و شاید صحنه روز دهم را دید که شد «سقیم».

خودش را به آب و آتش زد تا آنچه قرار است در آینده رخ دهد، انجام نشود، جوانش را فدیه کرد بجای جوان حسین(ع)، به گفتن اکتفا نکرد ، پسر را به قتلگاه برد، با دستانی بسته، «اللهم تقبل منا هذا قلیل القربان».

نوشته اند وقتی اسماعیل ذبیح به خانه برگشت مادرش آثاری از خراش خنجر دید بر گلوی پسر، و شنید آنچه رخ داده، مریض شد، در بستر افتاد،چند روزی نگذشت که دق کرد و جان، به جان آفرین تسلیم.

مادر است دیگر به صرف شنیدن می میرد به همین آسانی، جان می دهد، و چه گذشت بر دل اهل حرم در روز عاشورا.

صلی الله علیک یا ابا عبدالله.

محمد علی قاسم زاده بافقی
۱۴۰۰/۰۵/۲۶