تکریم و معارفه /پرده آخر

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار باده ناخورده در رگ تاک است

با توجه به اتمام دوران مسئولیت اینجانب در حوزه فرهنگ وهنر لازم دانسته شدنکاتی چند به صورت موجز و مختصر بیان شود که “در خانه اگر کس است یک حرف بس است”

1_ اهتمام ویژه به شاعر پرآوازه و نامدار ایران زمین کمال الدین محمد وحشی بافقی در راستای زدودن غبار فراموشی از چهره تنها شخصیت بین المللی استان از اولویت های اصلی اداره فرهنگ وارشاد بود که برنامه های متعددی مانند برگزاری شب بخارا در بافق ,برگزاری جشنواره ادبی هنری وحشی بافقی , پیگیری جهت تاسیس بنیاد وحشی بافقی,برگزاری مسابقات کتابخوانی ,برگزاری جشنواره صدای تو خوب است,برگزاری شبی با وحشی بافقی ,پیگیری جهت ثبت 18 مهر ماه در تقویم رسمی کشور به عنوان روز وحشی بافقی و…..از مهم ترین این فعالیت ها بودو می طلبد که این مسیر تداوم یابد تا همگان ارزش این گنجینه های معنوی و مواریث کهن را درک کنند.
2_ تکمیل و تجهیز مجتمع فرهنگی هنری وحشی بافقی به عنوان یک پروژه منحصر به فرد و بی نظیر در استان که قرار بوددر 6 آبان ماه سالجاری با حضور وزیر فرهنگ وارشاداسلامی افتتاح شود که به زمان دیگری موکول گردیدبا این حال مجتمع در حال حاضر برای اجرای برنامه های فرهنگی در اختیار انجمن های هنری وهنرمندان قرار گرفته است.
3_فرهنگ و هنر دو مقوله به هم وابسته و مکمل یکدیگر هستند و باید با روی خوش و دست باز از اهالی فرهنگ و هنر حمایت شود نه باوعده های سرگرم کننده. اگر می خواهیم شاهد شکوفایی فرهنگ و هنر در این سرزمین باشیم , جز این راهی وجود ندارد.
4_حال همه ماخوب است اما تو باور نکن.
5_ از هنرمندان , اهالی فرهنگ و ادب , اصحاب رسانه و تمام همراهان فرهنگ که در این سال ها برای اعتلای فرهنگ و هنر سرزمین نخل و آفتاب با اداره ارشاد همکاری کردند و اسامی این بزرگواران در این مقال نمی گنجد ,صمیمانه تشکر و سپاسگزاری می شود.
6_با توجه به این که ارزش عمیق هر کس به اندازه حرف هایی است که برای نگفتن دارد,ناگفته هایی باقی ماند که گذشت زمان آن ها را عیان خواهد کرد و سرانجام این دفتر نیزبا تمام تلخی ها و شیرینی ها و خوشی و ناخوشی هایش به پایان رسید

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ما دیده ایم
اگر خون دل بود ما خورده ایم

گواهی بخواهید اینک گواه
همین زخم هایی که نشمرده ایم.

✍حسین ارجمند/28 آبان ماه سال یکهزار و چهارصد و یک هجری خورشیدی.