آیامسئولان دروغ می گویند؟

(«یا آن طور بنما که هستی یا آن طور باش که می نمایی (امام علی «ع
دروغ از زشت ترین و خطرناک ترین رذایل اخلاقی است علی الخصوص اگر این پدیده شوم در عالم سیاست ورزی اتفاق افتد که زشتی آن چندین برابر می شود.
اگر سیاستمداری به دروغ مدّعی چیزی شود, در دنیای امروز که رسانه‏ها حرف اول را می‏زنند, دروغ او به زودی افشا می‏شود مثلا اگر سیاستمداری, وعده انجام کاری را تا پایان یک سال بدهد وبعد آن وعده عملی نشود همگان به دروغ او پی می برند و پایه های اعتماد درجامعه متزلزل می شود چون حاکمان نماد و محصول جامعه هستند ودر نتیجه دروغگویی آنها جایگاه مردمی اشان را در افکار عمومی به شدت تضعیف می کند.
میزان بزرگی دروغ در جوامع , متفاوت است  بدین صورت که هراندازه جامعه کوچک باشد ,دروغ هایشان ساده تر و ابتدایی تر است و در مقابل در جوامع پیشرفته ,دروغ ها بیشتر بوده  و از پیچیدگی بیشتری برخوردار است .
مسئولان باید بسیار سنجیده وبا تامل حرف بزنند واز دادن وعده های سرخرمن به شدت پرهیز کنند چون یکی از راههای ترویج اخلاق, اصلاح بزرگان است  و مردم؛ بیشتر از آن که به پدران خود شبیه باشند به حاکمان خود شباهت دارند و آن ها در کردار و رفتار به بزرگان خود اقتدا می کنند و کوچکترین حرکت آن ها را با ذره بین نکته سنجی محک می زنند و در زندگی خود الگوبرداری می کنند.
خبرهای خوشی که هرروزه به مردم داده می شود وآن ها را به آینده ای روشن امیدوار می کند مصداق همین وعده هایی است که یا اصلا محقّق نمی شود و یا این که بسیار دیر به واقعیت می پیوندد و در نتیجه اعتماد مردم به مسئولان را تضعیف می کند مثلا به مردم وعده داده می شود که برای شما فرستنده دیجیتال می آوریم یا تا پایان سال  نود از نعمت گاز برخوردار می شوید ویا با راه انداختن فلان کارخانه وبهره برداری از فلان طرح, معضل بیکاری به زودی حل می شود وآخرین خبر خوش هم این بود که خط گاز تا اوایل تیرماه سال آینده یعنی کمتر از شش ماه دیگربه بافق می رسد ,اما در مقام
عمل می بینیم که هیچ اتفاقی نمی افتد ویخبندان ناتوانی ,سرزمین وعده های رویایی را فرامی گیرد  ودر گذر زمان ,مردم منتظر رابه مردم معترض تبدیل می کند به طوری که شعله های اعتراضشان خرمن سلامت جامعه را به آتش می کشدو خاکستر بی ثباتی را برذهن مردم می گستراند.
آیا می توان تصور کرد که این وعده ها برای منحرف کردن ذهن مردم از واقعیات جامعه است؟آیا این وعده های محقق نشده مصداق دروغ گویی نیست؟آیا مسئولان برای ترسیم تصاویرامید بخش وجلب رضایت مردم  وبنابر مصالحی نانوشته به چنین وعده هایی تن می دهند؟ آیا در این کارزار, آرمان ها فدای مصلحت ها نمی شود؟
دکتر حسین ارجمند