فرهنگ مهمانی خدا(8)در بهترین ماه سال، نباید فرهنگمان فرهنگ استراحت باشد باید فرهنگمان فرهنگ عزم وسعی باشد
فرهنگ مهمانی خدا(8)
بیاییم فرهنگمان را اصلاح کنیم
« در بهترین ماه سال، نباید فرهنگمان فرهنگ استراحت باشد باید فرهنگمان فرهنگ عزم وسعی باشد»
بعد از سپری شدن یک سال ، حالامبارک ترین ماه خدا، بهترین ماه خدا از راه رسیده است .
منطقی است اگر بگوییم بهترین رفتارها را هم باید در این ماه شاهد باشیم .آیا در واقع چنین است؟
هوا گرم است و تشنگی و گرسنگی حال خیلی ها را گرفته و همه چشم انتظار افطار هستند .افطار که می شود همه با شکم های گرسنه و لب های تشنه بر سر سفره می نشینند .
سر سفره افطار ، هر کسی فرهنگی اعمال می کند .
- · یکی آدابش را رعایت می کند و به اندازه می خورد و در فکر این است که خودش را سنگین نکند
- · و یکی هم آنقدر تلافی می کند که جایی برای نفس کشیدن باقی نمی گذارد .
نتیجه اینکه : رسیدن به زمان افطار و نشستن برسفره ی افطار، بهشت موعود نیست که خیال کنیم کار تمام است و تکلیفمان را انجام دادیم و دیگر نباید کاری بکنیم .
لذا تکیه کردن و پا روی پا انداختن و با شکم پر دراز کشیدن و به سراغ فیلم و سریال رفتن ، نتیجه و پایان جالبی برای یک روز روزه داری نیست .
نکند فرهنگ ما در شب های بافضیلت رمضان فرهنگ استراحت کردن باشد .فرهنگ گل کوچک بازی کردن باشد.
بلکه ما اینگونه به ماه مبارک نگاه کنیم :
- · بهترین فرصت برای توجه و التفات به امام زمانی که امورات به امضاء او می رسد
- · بهترین فرصت برای تفکر در آیات قرآن
- · بهترین فرصت برای دعا و مناجات کردن
- · بهترین فرصت برای ارتقاء و رشد
- · بهترین فرصت برای اصلاح امورات
- · بهترین فرصت برای طلب درخواست ها
- · بهترین فرصت برای قرائت قرآن
- · بهترین فرصت برای ادای دین
- · و…
شاید یکی بگوید شما افراطی هستی اما وقتی به رفتار خوبان نگاه می کنیم می بینیم ماه مبارک که می رسد انگار در موقعیتی رسیده اند که باید بیشتر بتازند بیشتر تلاش کنند.بیشتر زحمت بکشند.امام (ره) در اوقات ماه مبارک هر سه روز یک بار قرآن را ختم می کردند. اهل عزم بودند .
پس :
بیاییم در پیشگاه خدا در مهمانی خدا در موقعیتی که بیشتر در جلوی دید هستیم بهترین و بیشترین رفتارهای مثبتمان را عرضه کنیم .
خوب است در اینجا برای مصداق به چند نمونه رفتار از زبان اهلبیت (ع) توجه کنیم:
جابر، از امام باقر عليه السّلام روايت كرده است كه چون رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم هلال ماه رمضان را مشاهده مىفرمود، رو به قبله مىكرد و مىگفت: پروردگارا! اين ماه را با آسايش و ايمان، و تندرستى و اسلام، و عافيت و اجلال، و روزيى فراوان، و دورى از آلام، و تلاوت قرآن كريم، و توفيق نماز و روزه براى ما آغاز فرما. پروردگارا! ما را براى (روزه دارى در) ماه رمضان سلامت عنايت فرما، و اين ماه را به سلامت براى ما به پايان بر، و اين ماه را سلامت بدار تا هنگامى كه به پايان مىرسد و ما را آمرزيده باشى. سپس روى به مردم مىكرد و مىفرمود: اى گروه مسلمانان! با رؤيت هلال ماه رمضان، ديوان مردود درگاه الهى را به زنجير كشند، و درهاى آسمان و بهشت ورحمت الهى مىگشايند، و همه درهاى جهنّم را مىبندند، و دعا مستجاب مىگردد، و خداوند متعال به هنگام هر افطار، آزادشدگانى دارد كه آنها را از آتش جهنّم رهايى دهد، و هر شب منادى حق ندا مىكند:
«آيا خواهنده نيازمندى هست؟ آيا خواهان توبه و آمرزشى هست؟ پروردگارا! براى كسى كه از مال خود انفاق مىكند، عوض و براى كسى كه بخل مىورزد تلف شدن مال را مقرر فرما».