روزی برای زندگی

می خواهم در این یادداشت کوتاه، از تصمیم بسیار سخت پدر و مادری ستایش کنم که حاضر شده اند با خاموشی چراغ امید خانه شان، چراغ های امیدی برای دیگران بیفروزند.
تا جایی که می دانم تاحالا کسی از اهالی بافق نبوده که دست به سخت ترین کار خیری که می شناسم، برده بوده باشد. البته تا چند روز پیش. و حالا این کار نیک انجام یافته است و به هر مرام و مسلکی که باشیم جز ستایش این عمل و جز ستایش پدر و مادر سخاوتمندی که از جگرگوشه زندگیشان گذشته اند، کاری نمی توانیم کرد.
چندین روز پیش خبر رسید که جوانی از جوانان بافق بر اثر سانحه تصادف به حالت کما و بیهوشی رفته است. همه ما ناراحت و اندوهگین شدیم. مثل همیشه دهها عامل پشت سر هم ردیف شدند تا به ما بگویند که چرا و چگونه به این راحتی سرمایه های بزرگ مملکت را از دست می دهیم. تا جایی که می دانم در این چهل سال گذشته _ که من یاد می دهم_ بیش از چندصد نفر از جوانان بافق، بر اثر تصادف جان باخته اند. که همه مایه اندوه و تاسف است.
اما این بار تصادف و کما و بیهوشی و اندوه و ماتم، سرانجامی دیگر یافت. پدر و مادر این جوان، سخت ترین تصمیم زندگی خود را گرفتند و از مرگ، زندگی آفریدند. آنها ضمن اینکه به تقدیر خداوندی گردن نهادند، با اهداء اعضای فرزند خویش موافقت کردند تا نشان دهند حیات و زندگی از مرگ، قوی تر است.
آنان تصمیم شجاعانه و جسورانه ای گرفتند. می دانم بیشتر ماها، حاضر نیستیم در چنین لحظه های سختی، اینگونه رفتار کنیم. همه ی ما، باید به احترام این بخشش عظیم از جا بلند شویم و به وجود چنین پدران و مادرانی بر خود ببالیم.
پدر و مادر عباسعلی کار نیک خود را به بهترین وجه ممکن به انجام رساندند. از این لحظه به بعد وظیفه ماست تا با ستودن این کار ارزشمند، فرهنگ زندگی بخشیدن به همنوع را در جامعه نهادینه کنیم.
من پیشنهاد می کنم شورای فرهنگ عمومی شهرستان بافق به پاس این کار بسیار سنجیده و قابل احترام، روز 15 اردیبهشت را به نام ” روز زندگی” نامگذاری کنند تا هر سال به یاد آن جوان و به جهت سپاسگزاری از پدر و مادر او ، مراسمی ترتیب داده شود و خطبا و وعاظ، در ستایش این کار سترگ، سخنی بگویند و قلم بدستان، مطلبی نشر دهند و مردم برای تسلای داغداران، قدمی پیش نهند و آنقدر در شکوه و شکوهمندی این عمل خداپسندانه بگوئیم و بنویسیم و جار بزنیم تا اهداء عضو و زندگی بخشیدن، به عنوان یک فرهنگ رواج یابد.