یادداشت های سردستی (۲۳)

کمی هم ورزش.

بیش از دو سال است که به دوستانی پیوسته ام که هر صبح جمعه در پارک آبشار بافق، به مدت دو ساعت نرمش و ورزش صبحگاهی می کنند. این حرکت خوب را شهرداری شهر، باعث شد و حتی در اوایل کار، برای تشویق افراد، هدایایی هم به قید قرعه بین شرکت کنندگان توزیع می شد که الان چندسالی است آن مرحمت، قطع شده است.

در این چند سال با وجود تبلیغی که انجام شد، اما استقبال مردم بافق از ورزش صبحگاهی رونق نگرفت. پارک زیبا و کم نظیر آهنشهر با وجود فضای سبز عالی و وسیع و دریاچه دیدنی خود، هر روز بندرت پذیرای حدوداً بیست نفری است که در پارک نرمش و ورزش صبحگاهی انجام می دهند. و اغماض نباید کرد که مسئولان چغارت در حفظ و نگهداری و تمیزی پارک، سنگ تمام می گذارند. حتی هر روز از ساعت شش صبح، موسیقی نیز پخش می کنند. اما دریغ که همشهریان تمایلی به نرمش در کنار دریاچه آهنشهر، ندارند.

مدتی است توجه ام به این نکته جلب شده که نکند ما بافقی ها دل و دماغ ورزش نداریم و بیشتر در حال و هوای کارکردن و معدن رفتن و پول جمع کردن و کشاورزی داشتن و زمین خریدن حتی برای بچه هامان و خانه ساختن و … هستیم.

اگر بین ورزش و سلامت رابطه ای باشد، این معمای ذهنی من حل می شود.

یک روز صبح برای آزمایش خون یا ادرار به آزمایشگاههای بافق سر بزنید، واقعاً شلوغ است. همان صبح به درمانگاه تامین اجتماعی بروید، باز شلوغ است. بعداز ظهر به مطلب های پزشکان مراجعه کنید یا به درمانگاه تخصصی بیمارستان بافق، آنجا هم شلوغ است. داروخانه های شهر هم خلوت نیست. و موقعی موضوع جالب تر می شود که همه می دانیم، اکثر مریض های بافق، برای درمان به یزد می روند. پس این شلوغی در یک نگاه ساده، نشان می دهد تعداد مریض های ما نسبتاً زیاد است. البته فوراً اضافه کنم که من شاخص و آمار موثقی ندارم و نمی دانم میزان جهانی برای سنجش نسبت تعداد افراد بیمار به تعداد افراد سالم چقدر است. ولی در نگاه اول بنظر می رسد، بیماران بافق زیاد است.

نمی خواهم نتیجه بگیرم که اگر ورزش می کردیم، بیمار نمی شدیم چون الان دهها عامل بیماری زا بخاطر سبک زندگی و نوع خورد و خوراک همه ما را تهدید می کند. اما می خواهم بگویم که اگر بیشتر ورزش می کردیم، حتماً مقداری از بیماری ها کمتر می شد. یا حداقل اضافه وزن و چاقی اینقدر فراگیر نبود. چند روز پیش به کودکان و نوجوانان محل که مشغول بازی فوتبال در کوچه بودند، نگاه می کردم. در کمال تعجب از ده، دوازده نفری که بودند حداقل پنج نفرشان چاق بودند و به سختی می دویدند. این پدیده بچه های چاق هم حتماً بعدها مشکل ساز خواهد شد.

تا یادم نرفته یادآور شوم که اطلاع دارم باشگاههای متعدد ورزشی در بافق فعالند. تیم های ورزشی هم کم نیستند. مخصوصاً بانوان ورزشکار. منظورم از ورزش، ورزش های همگانی و پایه ای است که آحاد جامعه می توانند، انجام دهند و به نشاط اجتماعی می انجامد.

یکی از بهترین کارها در این زمینه، تشویق کارکنان دولت و بچه های مدرسه ای است به پیاده روی و دوچرخه سواری. البته بشرطی که روسای ادارات و سازمانها و مدیران و معلمان مدارس در این کار پیشقدم شوند. و خیابانهای شهر هم برای این منظور، بهسازی شود تا مردم به تعذر و دردسر نیفتند.

محمدعلی پورفلاح بافقی