خوب، بد، خنده
بر هیچ کس پوشیده نیست، سینمای کمدی یکی از پرطرفدارترین ژانرهای سینمایی در ایران است. خندیدن جزء نیازهای خانواده های ایرانی است. بسیاری از فیلمسازان از این نیاز استفاده کردهاند، فیلم خود را تولید کرده و سودهای سرشاری نیز از آن بدست آوردهاند. متاسفانه بسیاری از این شبه فیلمها کوچکترین نشانهای از یک فیلم سینمایی ندارند. ضعف در فیلمنامه، بازی بازیگران، صحنه های دراماتیک و کارگردانی در سرتاسر فیلم موج میزند و بیشتر با لودگی و ابتذال سعی در خنداندن تماشاچی دارند.
پیمان قاسمخانی که در سالهای اخیر نقش بسیار پررنگی در سینما و تلویزیون کمدی داشته است، بالاخره اولین فیلم سینمایی خود را ساخت. اگر به فیلمهای موفق کمدی چند سال گذشته نگاه کنیم ردی از پیمان قاسم خانی را مشاهده میکنیم. که برای نمونه میتوان به فیلمهای من زمین را دوست دارم، نان و عشق و موتور 1000، مارمولک، سنپترزبورگ، ورود آقایان ممنوع و طبقه حساس اشاره کرد فیلمهایی که همگی جزءفیلمهای پرفروش و تاثیرگذار سالهای اکران خود بودند که در تمامی آنها طنزهای قاسمخانی خنده بر لب هر نخندی آورده است.
“خوب بد جلف”که میتوان آنرا ادامه سریال موفق پژمان دانست، فیلمی است که برای خنداندن شرافتمندانه تماشاچی ساخته شده است. در فیلم از موقعیتهای مبتذل، که در آن کاراکتر با ادا و اطوارهای لوس یا دیالوگهای بی معنی سعی سخیفی برای خنداندن دارد، خبری نیست. فیلمنامه، خلق کاراکترهای بامزه و موقعیتهای با برند قاسم خانی، بار کمیک فیلم را بر دوش میکشند، فیلم سه کله پوک گونهای که اشک خنده را بر گونه تماشاچی جاری میکند.
بی شک تلاش سینماگرانی چون قاسم خانی و مصطفی کیایی، استاندارد فیلم کمدی را در سینمای ایران جابجا میکند و میتوان امیدوار بود که مردم خندیدن به هر فیلمی را که جز توهم برای فیلمساز نماهای فرومایه در پی ندارد متوقف کنند.
محمدعلی محمدمیرزائی بافقی
واقعا یک ساعت با خانواده خندیدیم
ممنون از روابط عمومی سنگ آهن بابت اکران نوروزی سینما