رستاخیز اشیاء

آفتاب که سر می زند روشنایش را از شکاف کرکره های پرده به داخل اتاق سر می دهد . اشعه های نوازشگر

خورشید بر اشیا خانه می تابد و چون دمیده شدن روحی در کالبدِ بی جان همه را زنده می کند .

کارگران خسته از کار روزانه تکیه داده به بارهایی که تا دقایقی پیش برای جابجا کردن آن ها کمرهایشان به سان

کمان قوس بر می داشت، در یک دور همی دوستانه فارغ از همه ی رنج ها، به گفتگو مشغولند و از

برق چشم هایشان پیداست که پای صحبتی آشنا و شیرین در میان است

نور که بر تابلو “بار انداز ” می افتد صدای بوق کشتی های اسکله و همهمه ی کارگران را به فضای خانه

می کشاند

آن طرف تر نخ های ابریشمین پود یک یک به صف ایستاده اند تا بر جان تارهای چله کشی شده،

نقش دختر عثمانی را بنشانند و دامانش را از گل های رنگارنگ پر کنند .

شن های ریز در زمان صفر عاشقی، نقشِ دشتی زیبا را در زمینه ی دوار ساعت شنی ایجاد کرده اند .

آن سوی اتاق نشمین، گلخانه آغوشش را برای بیشترین نصیب از پرتوهای خورشید می گشاید

در زیر نور آفتاب در بالاترین طاقچه ی چوبی گلخانه، قافله ی شترها حرکت خود را آغاز می کنند

گل های سفید و صورتی در دل گلدان های سفالی، رنگ و لعابی تازه می یابند و هلال ماه بر

گویِ آتشینِ در آغوشش بوسه می زند.

نور آفتاب که دامن پرچینش را بر فضای گلخانه پهن می کند، خمره ی سفالی در میان جماعت نور و تصویر

دانه هایِ طلاییِ رنگِ گندم را در خود جای می دهد .

آن سوی اتاق پذیرایی، در جنوبی ترین ضلع خانه، درست در زیر نورهای باز تابیده از پنجره های مشبک،

شمعدان های لاله عباسی بر روی میز گرد چوبی با رومیزی حاشیه دوزی شده به رنگ سبز زیتونی جا خوش

کرده اند تا عِطرخانه هایی را در فضا بپراکنند که شمع دان هایش در رقص نورهای هفت رنگ جلوه ای چند

برابر می یافت، نورهایی که از دلِ شیشه هایِ رنگیِ هشتی ها و چند ضلعی ها زاده می شد

آفتاب که سر می زند، فضایی شش متری در ضلع شرقی خانه، دلداده به دیوار گلخانه و همجوار با اتاق

پذیرایی، از نور پنجره ی بلند گلخانه روشن می شود میز بزرگ بیضی جان دوباه می گیرد و نورچراغ کمانی

در تلولواش بی فروغ می شود

ولوله ای در فضای کوچک کتابخانه برپاست . هر کتاب به خود می خواند تا تو را به عمق اندیشه ی خرد ورزان

کشاند ، گاهی به عرش برد و گاه بر فرش بنشاند .

آفتاب که سر می زند، رستاخیزی بزرگ در میان اشیا برپا می شود تا خانه را برای حضور مهمان مهیا سازد

نویسنده : اعظم زعیمیان