تا قدر بزرگان خود را ندانیم، بزرگ نمی شویم

دسته: مقالات
یک دیدگاه
چهارشنبه - 29 دی 1400

برتری هر ملت نسبت به ملت های دیگربا توجه به وجود سرمایه های انسانی ارزشمند آن است.
سرمایه هایی انسانی گنجینه های معنوی محسوب می شوند که باعث فخر ومباهات یک جامعه هستند و در صورت بها دادن به آن ها جامعه به سمت و سوی سعادت و توسعه رهنمون می شود.
رونمایی از کتاب” حلاوت دلها “که در برگیرنده خاطراتی از آیت الله سید محمد میر غنی زاده که یکی شخصیت های علمی و مذهبی بافق بودند می تواند تلنگری باشد برای این که مفاخر و مشاهیر خود را جدی بگیریم.
متاسفانه همان گونه که به کرات و مرات گفتیم و نوشتیم تفکر نخبه پروری و نخبه داری در شهر ما ترویج نمی شود و گاهی اوقات به جای نیرو پروری وقت و انرژی خود را مصروف نیرو سوزی می کنیم.
شهرستان بافق انسان های بزرگ و دانشمندی را در دامن خود پرورش داده است که آن طور که بایسته و شایسته است به آن ها پرداخته نشده است.
هنوز هم استعدادها و ظرفیت های بزرگی در این شهر وجود دارند که درصورت حمایت و هدایت و نظارت می توان آینده درخشانی را برای شهر رقم زد.
“گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار باده ناخورده در رگ تاک است”
یکی از معضلاتی که امروزه به آن مبتلا شده ایم شخصیت پردازی های کاذب و منزوی کردن نخبه های حقیقی و اصیل می باشد.
وقتی ما خواسته یا ناخواسته به اندازه آدم ها دست می زنیم و افرادی را بنا به مصالحی بیش از اندازه باد می کنیم و توهم را در رگ و پوست جامعه تزریق می کنیم بزرگترین ضربات را به پیکره فرهنگ و هویت شهر وارد می کنیم و خانه نشینی و انزوا طلبی را به نخبگان واقعی تحمیل می کنیم و بی انگیزگی را ترویج می دهیم.
شهوت شهرت و احساس دیده شدن یا به قول امروزی ها “آقای دوربینی”شدن بیشتر در افراد کم ظرفیت و توخالی بیداد می کند و آن ها تلاش می کنند به هر نحوی از انحا در برابر دیدگان مردم باشند و در این راستا به هر کاری دست می زنند در حالی که واقعا آن چنان که می نمایند نیستند و آدم های دوربینی در صورت غفلت به سرعت در شهر تکثیر خواهند شد.
از مشکلات دیگر ما این است که در کارهای جمعی کمیت وحدتمان می لنگد و نمی توانیم با هم اتفاق کنیم و تک روی و خود محوری را ترجیح می دهیم هر چند که در برخی موارد به موفقیت هایی دست می یابیم ولی تا همدلی و همزبانی نباشد مقصود حاصل نمی گردد.
آینده بافق با توجه به بسیاری از مسائلی که همگان به آن واقف هستند نه تنها روشن نیست که در صورت تداوم این روند تیره تر هم خواهد گردید و این بی توجهی به بزرگان مختص امروز و دیروز نیست بلکه سال هاست که در وجود ما ریشه دوانیده است .
وقتی به این درجه از عقلانیت رسیدیم که توجه به مفاخر و بزرگان را مقدم برهمه کارها دانستیم وبزرگان خود را بزرگ داشتیم می توان خوشبینانه تر به فردا نگریست وچراغ امید را روشن نگه داشت.

✍حسین ارجمند


پرینت اشتراک گذاری در فیسبوک اشتراک گذاری در توییتر اشتراک گذاری در گوگل پلاس
بازدید: ۱۶۰
برچسب ها:
دیدگاه ها
علی این نظر توسط مدیر ارسال شده است. پنج‌شنبه 30 دی 1400 - 1:17 ب.ظ پاسخ به دیدگاه

کاملا صحیحه مثل اقای ص

You cannot copy content of this page