به بهانه ی نمایشنامه ی « نگاهم کن»

به بهانه ی نمایشنامه ی ” نگاهم کن”

صحنه تاریک است،

بازیگران نوجوان به صف ایستاده اند. نور صحنه وارد می شود در حالی که تنها صورت بازیگران را روشن

می کند، هربازیگر جسته و گریخته از هنرش می گوید ولی زمان کوتاه است و روایت ها درست شنیده نمی شود

در ادامه،

صحنه برای واگویه های نوجوانانِ هنرمند که هنرشان مورد بی مهری قرار گرفته و آنان را به سوی یاس و

نا امیدی کشانده است روشن می شود

هر نوجوان در لحظاتی که روی صحنه است خودش را بازی می کند، از شکست ها و آرزوهایش می گوید

اگرچه نمایش در قطعات پایانی اجرا، در جایی دچار از هم گسیختگی می شود ولی پایان بندی بسیار زیبای آن

ضعف کار را جبران می کند

صحنه ی آخر

نورِ کامل بر صحنه تابیده می شود،

صدای موسیقی همه ی سالن را پر می کند،

هنرمندان، تک تک بر روی صحنه حاضر می شوند و هر کدام فارغ از قضاوت ها به اجرای هنرشان می پردازند

قصه ی هنر از ” روایت ” می گذرد و به ” اجرا ” می رسد و این ” گذار ” حال همه را خوب می کند

نمایشنامه ی ” نگاهم کن ” به نویسندگی و کارگردانی آقای “حسین عباس زاده ” با بازی خوب هنرمندان نوجوان

دبیرستان شهید اکبریان در روزهای پایانی سال ۱۴۰۲ اتفاق بسیار خوب تئاتر شهرمان بود

اتفاقی که حال همه را خوب کرد

صحنه پیوسته به جاست ، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

نویسنده : اعظم زعیمیان بافقی