به آبِ ديده ی مادر، به آن بي خوابيِ در شب/خدايا حل نما ازما، همه سختي و مشكلها

ز اشكِ ديده ي مادر ،شديم چون باغي از گلها/بجوشاند چو آن چشمه ،  زلالِ پاكيِ   دلها.

چو آن خورشيدِ رخشنده، بُوَد مادر، دراين دنيا/ز نورِ مهرِ   تابانش،   بپيموديم     منزلها.

قسم بر گريه ی مادر ،كه ريزد در شبانگاهان/زوصف مهرِ مادرها، همه مانيم در گِلها.

چه زحمت ها كشد مادر، چه نعمت ها دهد مادر/فروزان  مي كندمهرش ،همه دنيا ،چو  مشعلها.

بود صبرش چو دريايي، همه مهرش اهورايي/بريزد او محبت را ، چو دريا  روي  ساحلها.

به زيرِ پايِ مادرها، بهشتِ  سبزي  از  گلها/زآن رنج و محبت ها ،شودآن عشق ،حاصلها.

چو گريد كودكي در شب، شود بي تاب هم، مادر/زرويِ زردِ گلهايش، شده  محزون  چو  بلبلها.

توگويي عشقِ مادرها، فراتر از  همه دنيا/نگنجد مهرِ مادرها، در اين قاب و شمايلها.

فضيلت رابس است مادر، كه الگويش بُوَد زهرا/كه در وصفي نمي گنجد ، بيانِ اين   فضايلها.

بسي اشك و بسي غصه كه تا آن غنچه، گل گردد/«كه عشق آسان  نمود اول، ولي  افتاد  مشكلها».

بُوَد او باغِباني كه، گلستان مي كند دنيا/بيارايد همه دلها، به بويِ عطرِ سنبلها.

بُوَد او همچو گلزاري، قشنگ و سبز و رويايي/اگر خواهي   ببويي گل، ببايد  بست ، محملها.

به آبِ ديده ی مادر، به آن بي خوابيِ در شب/خدايا حل نما ازما، همه سختي و مشكلها.

سراینده:دکتر حسین ارجمند